10. Tego się nie spodziewałam

            W piątek obudziłam się wypoczęta. Wstałam z łóżka i poszłam do łazienki, żeby przygotować się do szkoły. Ubrałam zieloną, krótką sukienkę i czarny sweterek. Spojrzałam w lustro i lekko się uśmiechnęłam do swojego odbicia. Ostatni tydzień był trudny i przyniósł wiele niespodzianek. Wypadek Chrisa, pocałunek Jasona, dziwne zachowanie Seana. Odniosłam też wrażenie, że rodzice coś przed nami ukrywają. Stałam tak jeszcze chwilę rozmyślając.

            Wyszłam z domu, Jason już na mnie czekał i poszliśmy do szkoły. Lekcje dłużyły się strasznie, pewnie dlatego, że dzisiaj Chris wracał do domu. Rany szybko się zrastały i czuł się dobrze, więc lekarz zadecydował, że może wyjść ze szpitala szybciej. Czekał go jeszcze tydzień w łóżku. Z rozmyślań wyrwał mnie dzwonek, posiedziałam jeszcze chwilę i ruszyłam na stołówkę. Na korytarzu było prawie pusto, co mnie cieszyło, nie lubiłam przepychać się przez tłum.

   - Hej – zaczepił mnie chłopak, skądś go znam, tylko skąd… Czarne włosy, wysoki, ciemne oczy, ciemna karnacja i bardzo specyficzny akcent. Na swój sposób przystojny.

   - Hej – odpowiedziałam niepewnie, a on się zaśmiał. Miał bardzo przyjemny śmiech, taki szczery i ciepły.

   - Jestem Luke, chodziliśmy kiedyś razem na matmę – powiedział, chyba rozumiejąc, że go nie poznałam. Teraz wszystko jasne, to on zawsze siedział w ostatniej ławce i kończył testy jako pierwszy. Nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy, więc nie miałam pojęcia, o co może mu chodzić.

   - Faktycznie, wybacz, nie poznałam Cię – uśmiechnęłam się delikatnie, lekko zawstydzona. Jego kąciki ust się uniosły i odsłoniły rząd prostych, białych zębów. Cholera, muszę przyznać, że naprawdę jest atrakcyjny.

   - Nic nie szkodzi – widziałam w jego oczach, że mówi szczerze. – Wiesz… chciałem Cię o coś zapytać – jego akcent tylko dodawał mu uroku. – Chciałabyś może gdzieś ze mną wyjść? – tym mnie zaskoczył. Spojrzałam na niego zdziwiona – spokojnie, nie mam na myśli randki, wiem że kręcisz z tym nowym. Chciałem się tylko zaprzyjaźnić. – uspokoił mnie. Uśmiechnęłam się szeroko.

   - To co, spacer? – skinął głową również się uśmiechając – W niedzielę po południu? – miałam szczerą nadzieję, że się zgodzi. Wyglądał na fajnego chłopaka, a od kiedy Lili i Austin zaczęli ze sobą chodzić, większość czasu spędzam sama lub z Jasonem. Tylko, że on też ma swoich przyjaciół i nie chcę, żeby z nich rezygnował.

   - Pewnie, przyjdę po Ciebie o 17, może być? – skinęłam głową.

            Porozmawialiśmy jeszcze chwilkę i weszłam na stołówkę. Rozejrzałam się i po chwili napotkałam spojrzenie Jasona, który siedział przy stoliku z Lili i jej chłopakiem. Już z daleka widziałam, że był zły. Spojrzałam na zegarek. Zostało pięć minut do końca przerwy. Nie mogłam uwierzyć, że tak długo z nim rozmawiałam. Powoli podeszłam do stolika i usiadłam. Starałam się nie  patrzeć na Jasona, chciałam uniknąć kłótni przy wszystkich. Nie rozumiałam tylko, dlaczego był taki zły. Nikt nie mówił, że muszę z nim spędzać każdą wolą chwilę i każdą przerwę. Nie przesadzajmy, bo kim takim on jest? Pocałował mnie i tyle. Czasem łapie mnie za rękę, ale bardzo rzadko. Zachowuje się co najmniej dziwnie. Szarpnął mnie lekko za ramię, żebym na niego spojrzała. Zrobiłam to niechętnie i wiedziałam, że to był błąd. Patrzył na mnie tak wściekły, jakbym mu psa zabiła…

   - Gdzieś Ty była?! – krzyknął i od razu kilka osób odwróciło się w naszą stronę.

   - Na korytarzu – próbowałam zachować spokój, ale to jak na mnie patrzył nie pomagało.

   - To nie wiesz, że jest lunch i czekam tu na Ciebie jak idiota?! – darł się coraz głośniej i teraz już prawie wszyscy na nas patrzyli. Co w niego wstąpiło? Zacisnął dłoń na moim przedramieniu. Zabolało, więc wyrwałam mu się. Wstałam z krzesła i chciałam odejść, ale mnie zatrzymał i odwrócił w swoją stronę – A teraz gdzie się wybierasz? – zapytał już trochę spokojniej, ale nie miałam najmniejszego zamiaru z nim rozmawiać.

   - Tam, gdzie nie będziesz się na mnie darł. – zobaczyłam zdziwienie w jego oczach i odeszłam. Chyba chciał za mną iść, ale Lili powiedziała, żeby dał mi teraz spokój. Dobrze mnie znała. Wiedziała, że musiałam się uspokoić, żeby nie pokłócić się z nim na oczach wszystkich.   

            Pozostałe lekcje mijały w miarę szybko. Starałam się nie myśleć o zachowaniu Jasona, żeby nie psuć sobie humoru, ale nie bardzo mi to wychodziło. Zmieniał nastroje jak kobieta w ciąży, może nawet szybciej. Raz był kochany i wesoły, a za chwilę się wściekał, nie wiadomo dlaczego. Czasami chciałabym wiedzieć co mu siedzi w głowie.

            Podeszłam do swojej szafki i wzięłam strój na trening. Chowając niepotrzebne książki usłyszałam jakieś krzyki. Spojrzałam na zegarek, do dzwonka było jeszcze kilka minut, więc ruszyłam w tamtą stronę. Skręciłam za róg i zobaczyłam tłum ludzi, w środku coś się działo. Z Każdym krokiem było coraz głośniej i rozpoznałam głosy dwóch krzyczących chłopaków.

   - Zostaw ją w spokoju! – Jason.

   - Koleś, o co Ci znowu chodzi?! – Sean.

            Nie wierzę… Zaczęłam przepychać się do przodu, żeby zobaczyć co się dzieje, ale nikt nie chciał mnie przepuścić. Dopiero kiedy zaczęłam używać łokci, niechętnie się przesuwali. Miałam wrażenie, że nigdy tam nie dojdę, a kiedy już mi się udało, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Jason i Sean szarpali się na środku korytarza, krzycząc na siebie. Co im strzeliło do głowy. Już chciałam wejść między nich i ich rozdzielić, kiedy Jason się zamachnął i uderzył Seana pięścią w twarz. Ten nie był mu dłużny i zaczęli się bić. Nie wiedziałam co zrobić. Zaczęłam krzyczeć, żeby przestali, ale mieli mnie gdzieś. Wzięłam się w garść i podeszłam do nich. Złapałam Jasona za koszulkę i z całej siły pociągnęłam w moją stronę. O dziwo podziałało. Teraz chłopak leżał na plecach nie wiedząc co się dzieje.

   - Co Ci odwaliło?! – nadal był w szoku i nie wiedział co ma mi powiedzieć. Pokręciłam głową i odwróciłam się do Seana – Wszystko w porządku? – skinął głową, miał rozciętą wargę, ale poza tym nic mu nie było. Za to Jason miał rozwalony nos i łuk brwiowy. Poprosiłam kogoś, żeby zabrał ich do pielęgniarki, ale Sean stwierdził, że nie ma takiej potrzeby i poszedł do domu. Odwróciłam się i poszłam na trening, nie zwracając uwagi na prośby Jasona, który chciał mi to wytłumaczyć. Miałam go już dzisiaj serdecznie dosyć.

            Wchodząc do domu miałam koszmarny humor, jednak na kanapie w salonie siedział Chris. Bardzo się z tego powodu ucieszyłam. Usiadłam obok niego i opowiedziałam mu, co się stało. Uznał, że mam się tym nie martwić, a Jasonowi przejdzie, kiedy przypomniałam sobie, że miałam się z nim dzisiaj spotkać, stwierdził „Napisz mu, że nie masz ochoty”. I tak właśnie zrobiłam. Później pomyślałam o propozycji Luke’a i do niego napisałam, czy moglibyśmy spotkać się dzisiaj, zamiast w niedzielę. Nie miał nic przeciwko, więc umówiliśmy się na 18.

            Czas spędzony z Chrisem mijał bardzo szybko i gdyby nie przypomniał mi, że za chwilę wychodzę, pewnie bym nie zdążyła. Poszłam szybko do swojego pokoju i ubrałam czarne, dopasowane rurki i fioletową bluzę, zakładaną przez głowę. O tej porze było już zimno, a nie chciałam zmarznąć. Luke zapukał równo o 18, był punktualny. To dobrze, nie lubię jak ktoś się spóźnia. Na początku nie byłam pewna, czy to dobry pomysł, ale było super. Często żartował i nie próbował ze mną flirtować. Zachowywał czysto przyjacielskie relacje, tak jak obiecał. To był miły wieczór. Chociaż przez chwilę nie myślałam o zachowaniu Jasona i mogłam się zrelaksować. Po jakiś dwóch godzinach odprowadził mnie do domu, a ja przytuliłam go na pożegnanie i weszłam do środka.

            Poszłam pod prysznic i ubrałam moją ulubioną, fioletową piżamkę. Położyłam się wcześnie, ale długo nie mogłam zasnąć. Nie rozumiałam zachowania Jasona, miałam dość tego. Starałam się myśleć o czymś przyjemnym i wtedy zasnęłam, myśląc o Luke’u.

            Rano byłam wyspana, a kiedy zeszłam na dół zobaczyłam rodziców siedzących z Chrisem w salonie. Zawołali mnie i powiedzieli „musimy porozmawiać”, zabrzmiało poważnie, ale kiedy spojrzałam na mamę i zobaczyłam, jak śmieją się jej oczy, wiedziałam, że to nic złego. Usiadłam obok brata i czekałam aż powiedzą o co chodzi, jednak nikt się nie odzywał. Po chwili tata odchrząknął i zaczął:

   - Szczerze mówiąc, nie wiemy jak wam o tym powiedzieć. – spojrzał na nas szukając czegoś co by mu pomogło – nie wiemy jak zareagujecie na to, co mamy wam do powiedzenia – niby mówił, ale nic nie wyjaśniał. To się robiło męczące, a ja zaczęłam się denerwować. Chyba nie myślą o przeprowadzce…

   - Kochanie, nie trzymaj ich w  niepewności – mama wreszcie się odezwała – Chcemy wam powiedzieć, że… - zrobiła dramatyczną pauzę. Uwielbiała to robić, zawsze jak chciała podkreślić, że coś jest bardzo ważne – jestem w ciąży! – wykrzyknęła uśmiechając się szeroko. Na początku nie mogłam uwierzyć w to co słyszę. Spojrzałam na Chrisa, a on na mnie i uśmiechnęliśmy się szeroko. Będziemy mieli młodsze rodzeństwo! Zawsze o tym marzyliśmy. W tej chwili rozległ się dzwonek do drzwi.

   - Przyszedł Jason  - oznajmił tata, a ja szybko wstałam i poszłam do siebie. Nie chciałam z nim teraz rozmawiać.

_________

I jest kolejny :D

Macie jakieś propozycje imion dla siostrzyczki/braciszka Rosie?